Gwiezdny Dziennik: Zapis 15 – Echo Pustki
Dziennik pokładowy komandora Marka Thomsona, wpis nr 15
Lokalizacja: nieznana
Status: zagubiony w czasoprzestrzeni
⸻
“Uwaga, raz, dwa, trzy… czy ktoś mnie słyszy?”
Tak rozpoczyna się kolejna transmisja komandora Marka Thomsona – ostatniego człowieka, być może, z ostatniego znanego statku międzygwiezdnego. Jego głos płynie przez próżnię jak echo zapomnianej pieśni, która nie ma już słuchaczy.
Od tygodni, a może lat – bo czas nie istnieje tam, gdzie dryfuje jego statek – komandor przedziera się przez niezliczone warstwy chmur plazmowych i zapomnianych mgławic. Pożarł wszystkie racje, potem przestał liczyć posiłki. Przestał liczyć dni.
Nie zna daty. Nie zna pozycji. Nie zna celu.
„Zagubiłem się w czasoprzestrzeni międzygalaktycznej. Nie wiem, który jest rok, ani gdzie jestem… Czy moja cywilizacja jeszcze istnieje? Czy już nie? A może jednak?”
Nie wiadomo, czy jego zagubienie to efekt awarii, błędu nawigacyjnego, czy celowego porzucenia przez tych, którzy stworzyli program ISS – Interstellar Solitude Syndicate. Bo ISS już dawno przestało być jedynie stacją. ISS rządzi.
⸻
Fragment logu dźwiękowego z kambuzu:
Komandor: Ty, Bika, który dzisiaj jest?
Bika (jednostka wspomagająca AI): Nie pamiętam. Może 27? Nie… 28.
Komandor: Mi się wydaje, że 29.
(Chwila ciszy)
Bika: Czy to w ogóle ma jeszcze znaczenie?
⸻
Paradoks nawigacyjny
Statek dryfuje w przestrzeni, w której „lewo” jest równie puste jak „prawo”, a „do przodu” i „do tyłu” przestały mieć znaczenie. Każdy kierunek prowadzi do nicości.
„Mogę lecieć w lewo, ale równie dobrze mogę lecieć w prawo. I tak nigdzie nie trafię.”
Wewnątrz kapsuły — zautomatyzowanej, sterowanej przez resztki kodu i melancholię komandora — czas zamarł. Wciąż jednak działa jeden protokół: codzienne wpisy do Gwiezdnego Dziennika. Pamięć o ludzkości nie zgaśnie, póki Mark pisze.
⸻
Hipotezy końca (lub początku)
Czy Ziemia wciąż istnieje? Czy upadła, a Mark jest jej ostatnim reprezentantem? A może ludzkość dawno przekroczyła jego rozumienie, stała się czymś nowym, czego on — dryfujący samotnik — nie zrozumie?
A może to wszystko jest testem? Może ISS rządzi, bo ma rządzić. Bo samotność to jedyny sposób na poznanie istoty istnienia.
⸻
Koniec wpisu nr 15.
System nadal aktywny. Głos nadal nagrywa.
Czas nadal… nie istnieje.
